wróć >>>

O kulcie Maryi na terenie  naszej Ojczyzny możemy mówić od czasu chrztu Polski bowiem to już wówczas misjonarze ukazujący Chrystusa wskazywali na rolę Maryi - Matki Jezusa w Jego życiu.  W bardzo szybkim tempie Matka Boża zyskała wielu gorliwych czcicieli, którzy zaczęli tworzyć różnorakie grupy, wspólnoty i stowarzyszenia.

Asysta Maryi to grupa pań w różnym wieku i o różnym statusie cywilnym (panny, mężatki, wdowy), które połączyła przede wszystkich modlitwa.  Dlatego wiele z nich to członkinie Żywego Różańca czyli wspólnoty osób, które w duchu odpowiedzialności za Kościół i świat otaczają modlitewną opieką tych, którzy najbardziej jej potrzebują.

Wspólnotową formę modlitwy różańcowej zainicjowała sługa Bożą Paulina Jaricot w Lyonie w 1826 roku. Założone przez nią Stowarzyszenie Żywego Różańca w roku 1832 zatwierdził papież Grzegorz XVI konstytucją Benedicentes Domino. W Polsce praktyka Żywego Różańca stała się znana już pod koniec XIX wieku. Wspólnota podzielona jest na tzw. „Róże różańcowe”.

Brak szacunku dla ludzkiego życia, a szczególnie życia dziecka poczętego sprawił, że w XX wieku, gdy prawo do aborcji stało się wręcz powszechne i w zabijaniu dzieci nienarodzonych przestano dostrzegać zło wiele spośród osób będących w Żywym różańcu postanowiło czynnie włączyć się w akcję duchowej adopcji czyli modlitwy w obronie życia.

„Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą” - gdyż tak brzmi pełna nazwa inicjatywy, której celem jest cykliczne podejmowanie 9-miesięcznej wciąż od nowa modlitwy w intencji dziecka poczętego, a zagrożonego zabiciem w łonie matki jest zatem także z udziałem naszych parafianek.

Warto też wiedzieć, że matecznikiem tej pięknej formy modlitwy w obronie życia poczętego jest nie kojarzony z katolicyzmem brytyjski Londyn. W Polsce o niej po raz pierwszy  w roku 1987 napisał miesięcznik franciszkański „Rycerz Niepokalanej”, a w dniu 2 lutego 1987 roku oo. Paulini z kościoła św. Ducha w Warszawie zorganizowali złożenie pierwszych przyrzeczeń Adopcji.

Ponadto – panie będące nasyzmi parafiankami chcąc publicznie zamanifestować swą przynależność do Maryi noszą w procesjach feretron z figurą Matki Bożej Fatimskiej – Patronki naszej parafii oraz dużej wielkości symboliczny różaniec, a także bardzo czynnie włączają się w różne formy nabożeństw i modlitwy szczególnie w miesiącach maj i październik zwanych maryjnymi oraz 13-go dnia każdego miesiąca w tzw. Dniu Fatimskim.

Dzień Fatimski to dzień szczególnej modlitwy różańcowej odmawianej w duchu pokutnym, suplikacyjnym i ekspijacyjnym.